“Sorry dat ik vermist ben! Ik begon een tekst over het huwelijk te schrijven, en toen, heel onverwacht, vroeg mijn vriendin me ten huwelijk, en we trouwden ”, zei Elena RODINA in haar brief aan de redactie van ELLE, die een paar weken eerder voor ons had ondernomen. om erachter te komen hoe u een echtgenoot kunt vinden.
“Sorry dat ik vermist ben! Ik begon een tekst over het huwelijk te schrijven, en toen, heel onverwacht, vroeg mijn vriendin me ten huwelijk, en we trouwden ”, zei Elena RODINA in haar brief aan de redactie van ELLE, die een paar weken eerder voor ons had ondernomen. om erachter te komen hoe u een echtgenoot kunt vinden.
Ik ben altijd van mening geweest dat mijn man op een dag vanzelf zal opstaan, samen met liefde, als een natuurverschijnsel, verbazingwekkend en onvermijdelijk. En als het zich niet voordoet, is het niet nodig, wat maakt het uit of het een echtgenoot is of niet. Ik kan goed alleen leven. Na mijn afstuderen aan de universiteit verhuisde ik naar Moskou, waar ik een onafhankelijke journalist werd, wat betekent: een gehuurd appartement in een vermoorde entree, zakenreizen naar Hong Kong, vervolgens naar het dorp Gvazda, een pakje sigaretten per dag en liters sigaretten koffie. De bekende fotograaf Igor, die mijn appartement in Dynamo zag, zei: “Zo leven vrijgezellen dus! Een echte kazerne. ” Ik vatte zijn opmerkingen op als een compliment..
Het leven van mijn beste vrienden was niet heel anders dan het mijne: we waren allemaal eenzaam, werkten voor de slacht, bemoeiden ons met gesprekken over politiek met gesprekken over mannen. We hebben actief gestreden om onze doelen te bereiken: we hebben aan onze carrière gewerkt, hebben ernaar gestreefd onszelf te realiseren. Alles wat met het persoonlijke leven te maken had, bleef voor ons buiten het rationele. Vrouwen die doelbewust op zoek waren naar echtgenoten en pragmatisch de voor- en nadelen van de ene of de andere kandidaat afwegen, maakten ons met afschuw vervuld. Het leek mij dat ze in een andere dimensie bestaan..
Tot ik Katya ontmoette.
Het dramatische verhaal van Katya’s huwelijk ontvouwde zich recht voor mijn ogen, en daarna realiseerde ik me dat het doelbewust zoeken naar een echtgenoot een bezigheid is die niet alleen eigen is aan roofzuchtige teven of saaie huisvrouwen. Het is eerder een karaktereigenschap gecombineerd met een bijzonder talent: iemand wordt gegeven, iemand niet. Ik had nog geen half procent zo’n talent. Katya bleek een echte virtuoos te zijn.
Ze had sproeten, was lang en mager en had heel regelmatige trekken – een voorbeeldig model. Tegelijkertijd maakte ze het bijna niet goed, ze verzamelde haar lange haar in een paardenstaart, droeg een spijkerbroek en T-shirts. Mijn hospita heeft haar een kamer in ons appartement gehuurd. Ik woonde toen in Spanje, in de zuidelijke badplaats Malaga, en studeerde aan een Spaanse taalschool. Ik stuurde mezelf een jaar naar deze school om te ontsnappen aan de koude depressie in Moskou en weer een ongelukkige liefde. Spanje was mijn redding.
In het begin, toen ik zag hoe mooi Katya was, huiverde ik, in afwachting van een bitchy humeur. Maar het bleek simpel te zijn, soms zelfs rustiek, maar niet dom. Katya had een speciale kijk op de wereld, die ik ‘point’ noemde: ze wist bijvoorbeeld niet wie de Beatles waren, maar ze herinnerde zich elk lied van haar geliefde Elton John uit haar hoofd. Over het algemeen was ze de perfecte kamergenoot. En ze had een verhaal dat ze me vertelde. ‘S Avonds ontmoetten we haar vaak in onze keuken – ik rookte lokale goedkope Fortuna-sigaretten, terwijl ik bij het raam stond met uitzicht op de put van de binnenplaats en de was die daar aan het drogen was, ze dronk sap of at een sinaasappel. Soms, als het bijzonder warm was, zaten we op de grond, bedekt met koele witte tegels..
Katya groeide ergens in de buurt van Moskou op, met haar moeder en zonder haar vader, in relatieve armoede. Ze studeerde af bij een kunstenaar, leerde ontwerper te worden, kreeg een baan bij een cool bedrijf in Moskou, waar ze een cent betaalden voor de eer om zij aan zij met meesters te werken. Ik ontmoette dwazen en verliezers, maar verloor de moed niet. Zoals ze zei: “Ik heb iedereen een kans gegeven.” Ik werd zelfs verliefd op een rustige getalenteerde collega – een collega bloosde en werd bleek, maar toonde geen initiatief. Ze keek hem aan met tere bruine ogen, smolt en schilderde thuis foto’s die waren opgedragen aan het object van haar liefde: het onveranderlijke paard (ze hield van paarden tot de dood), op het paard – twee kleine mannetjes, hij en zij. Ze haasten zich naar een onbekend land van geluk en vreugde, omhelzend. Naarmate de tijd verstreek, nam noch het salaris, noch de interesse van de collega in Katya toe. Misschien schaamde een collega zich voor de stomme klank van hun namen: zij was Ovechkina, hij was Kozlov. Of misschien was hij gewoon niet geïnteresseerd. De ene koude winter volgde de andere op en het leek alsof de tussenliggende herfst-lente-zomer als tocht door de raamscheuren vloog. In feite ging de winter het hele jaar door zonder te stoppen. IJs, sneeuw en crush in de metro. Katya heeft een plan in haar hoofd.
Ze besloot dat ze naar een ander land zou vertrekken. Ik dacht: waar zou ze willen wonen – dat is perfect, waar? Ze dacht aan alles wat niet in Moskou was: aan de zee en palmbomen, aan knappe mannen met temperament. En ik besloot: het wordt Spanje. Ze dacht ook goed na over wat ze van Spanje wilde. Katya wilde een huis aan de kust, een echtgenoot, twee kinderen – een meisje en een jongen. En een paard. In extreme gevallen een hond. Nadat ze de droom had besloten, begon ze met de uitvoering ervan. Ingeschreven voor cursussen Spaans. Bestudeerde visumregels en de mogelijkheden om ze te omzeilen. Ze schreef zich in op datingsites en begon een correspondentie met een tiental mannen uit Spanje. Op de site lokte Katya niemand met valse beloften en frivole charme – ze schreef eerlijk: ik wil een gezin. Kinderen – een jongen en een meisje. En het paard.
In minder dan een jaar was alles klaar: eenvoudig gesproken Spaans, een goedkoop tourpakket met de bus in Frankrijk (het is gemakkelijker om een visum te krijgen), een schattige jonge Duitse Hans die in het zuiden van Spanje, in de stad Torremolinos, woont, verliefd op Katya bij verstek en wachtend op haar bezoek.
Ze ontsnapte uit de bus tussen excursies naar de Eiffeltoren en het Louvre en ging met het vliegtuig rechtstreeks naar Spanje, in de armen van de wachtende Hans. Hans wachtte inderdaad op haar op het vliegveld. Alleen bleek hij helemaal niet jong en helemaal niet schattig – hij stuurde twintig jaar geleden foto’s, lang voordat hij verslaafd raakte aan heroïne en bracht tien jaar door in de gevangenis wegens drugshandel.
Toen Katya naar het huis van Hans ging en toen, toen ze als zijn vriendin in zijn huis begon te wonen, wist ze: dit is een test, het moet worden doorstaan, er staat te veel op het spel: huis, echtgenoot, paard, kinderen – het is allemaal hangt af van haar uithoudingsvermogen en vindingrijkheid. Andere interessante feiten over Hans kwamen naar boven: in brieven presenteerde hij zich als kunstenaar, in het leven ontpopte hij zich als schilder. In zijn vrije tijd schilderde hij schilderijen – ze hingen overal in huis en beeldden de vrouwelijke geslachtsdelen in close-up uit. Hans had over het algemeen vreemde seksuele fantasieën, hij voelde zich vooral aangetrokken tot kleine meisjes, en hij stond erop dat Katya zich kleedde in korte rokjes, T-shirts en kousen. Hij was hebberig en hield een gast op pasta en tonijnconserven. Ze probeerde niet te klagen. Toen haar Duitser huizen en hekken ging schilderen, zocht ze op internet naar vrijers op dezelfde site waar ze Hans vond. Deze keer was het makkelijker om zich niet te vergissen: ze koos mannen uit de buurt en maakte meteen afspraken. Terwijl Hans de muren schilderde, ontmoette Katya potentiële echtgenoten, waarbij ze de ene kandidaat na de andere uitwierp.
Eindelijk ontmoette ze Paco. Hij was jong en knap, lang – een zeldzame gelegenheid voor de Spanjaarden in het zuiden. Ze leken uiterlijk zelfs op elkaar: blond haar, ronde gezichten, lang en dun. Een prachtig stel. Paco hield ervan om zich te verkleden (rode stropdas, roze overhemd) en werd met vrienden als een hartenbreker beschouwd. Hij was lichtzinnig over relaties en was constant op zoek naar nieuwe meisjes, nieuwe ervaringen. Katya besloot dat ze een toekomstige echtgenoot had gevonden – het enige dat overbleef was hem hiervan te overtuigen. Paco werd halsoverkop verliefd, geschokt door haar lange gouden haar, eindeloze benen, Russisch mysterie, maar hij dacht niet eens aan het huwelijk.
Katya verliet haar Duits en vond een gehuurde kamer – in het appartement waar ik woonde. Dat is hoe we elkaar ontmoetten. Ze had geen geld, geen visum en ze vond een baan bij de stal. We waren allebei blut en zaten vaak met een lege koelkast, gewend om extravagante gerechten te eten van wat er beschikbaar was. Katya’s ontbijt bestond vaak uit een verse paprika, waar ze met een bedachtzame razernij in beet, en ik at ooit een hele week alleen pap en ketchup. Op een keer vertelde Katya Paco rechtstreeks dat ze geen geld had. Hij vatte haar woorden niet letterlijk op: hij kon zich gewoon niet voorstellen dat ze de komende week vaak één euro in haar zak had. Katya was te trots om het uit te leggen. Ze gaf de laatste euro aan ijs voor hem uit omdat hij geen geld bij zich had..
Dag na dag harkte ze paardenpoep uit de stallen en ’s avonds trok ze een mooie jurk aan en rende naar een date met Paco. Ze fascineerde hem niet alleen – ze was bezig met zijn heropvoeding. Paco probeerde, net als de meeste Europeanen van zijn generatie, er niet voor te betalen in restaurants en was niet bijzonder dapper – hij deed bijvoorbeeld de deur in de auto niet open, wikkelde hem niet in zijn jas als het koud werd en Katya liet doorschemeren dat ze ijskoud was. Dit deerde haar niet: ze wist dat al deze gebreken verholpen konden worden. Ze vertelde me over haar kleine overwinningen, toen we op de keukenvloer zaten en ik sigaretten rookte en Katya sinaasappels at. Ik vroeg haar of ze van haar Paco hield, en ze zei zonder een moment te aarzelen dat ze inderdaad smoorverliefd op hem was. Tegelijkertijd beperkte mijn buurman zich niet tot het regelen van haar eigen geluk, maar probeerde ze ook actief mijn persoonlijke leven te vestigen: nadat ze hoorde dat ik alleen was, begon ze Paco te ageren om me voor te stellen aan zijn beste vriend, de ongehuwde misantroop. Miguel. Hoewel ik me hier actief tegen verzette, vond de kennismaking nog steeds plaats, en Miguel en ik begonnen elkaar te ontmoeten, maar niet lang – ik was op zoek naar mezelf en besloot op een gegeven moment terug te keren naar Moskou, naar mijn journalistieke carrière en stedelijke eenzaamheid. Katya bleef natuurlijk.
Ik hoorde over verdere gebeurtenissen van Miguel – hoewel onze relatie niet werkte, bleven we vrienden, onze karakters leken te veel op elkaar. Katya en Paco zijn getrouwd. (“Ze droeg zo’n felroze jurk, ik probeerde te doen alsof ik niet bij hen was!” – klaagde Miguel bij me.) Ze verhuisden naar een nieuw appartement met uitzicht op zee. Eerst kreeg Katya een baan bij het bedrijf waar Miguel werkte, en al snel openden ze hun eigen bedrijf, dat zeer succesvol bleek te zijn. Ze dachten zelfs een dwergpaard in het appartement te hebben en waren van plan er speciale paardenpantoffels voor te kopen, zodat de buren beneden niet zouden klagen over het gekletter. Uiteindelijk bleek het minipaardje een te lastig project te zijn en werd in plaats daarvan een grote, kleurrijke papegaai gekocht. Katya is bevallen van een kind. Verhuisde haar moeder van Moskou naar Spanje. En hoewel Miguel nog steeds zegt dat hij ‘niet begrijpt hoe Paco met Katya samenleeft’ – het lijkt hem dat Katya een gevoel voor humor, smaak en intelligentie mist, en bovendien groot en dun als een brandkraan, geeft hij eerlijk toe dat beide Paco en Katya zien er erg blij uit.
Nadat ik Spanje had verlaten, bleef ik alleen in Moskou wonen en heb ik nooit geleerd hoe ik rationeel op zoek kon gaan naar een levenspartner voor mezelf. Ik had romans, maar ze waren allemaal dramatisch en van korte duur..
Mijn man is alleen ontstaan, samen met liefde, net als een natuurlijk fenomeen – verbazingwekkend en onvermijdelijk. Ik denk aan Katya en Paco, aan hoe ze een echtgenoot voor zichzelf heeft gemaakt. Ik denk ook aan hoe mijn man mij heeft gevonden, of liever, we hebben elkaar gevonden, heel per ongeluk, zonder met opzet iets te plannen. Ik denk aan Miguel, die nog steeds eenzaam is. Ik probeer hier wat moraal te vinden, om iets belangrijks te begrijpen. Het enige dat in je opkomt is zoiets als dit: het belangrijkste is om gelukkig te zijn in een relatie met jezelf. Al het andere is individueel. En al het andere zal volgen.